Wszystkie Lemy mojego Ojca

Mój Ojciec lubi, kiedy my "dzieci" zwracamy się do niego pełnymi nazwami pokrewieństwa. Gdy mieliśmy po parę lat było to dość onieśmielające, zwłaszcza gdy z uporem maniaka udawał, że nie wie do kogo zwraca się mój kuzyn krzycząc „wujku”. Dziś, kiedy dorośliśmy, używamy tych form z przyjemnością. Dzieci znajomych moich rodziców, kuzyni, kuzynki i wszystkie ich żony i mężowie piszą do niego na Facebooku Wuju bądź Stryju. Nie pamiętam czy kiedyś wyjaśnił mi skąd to jego upodobanie, ale nie zdziwiłabym się, gdyby wynikało z zachwytu Sienkiewiczem. „O(j)ciec, prać?” brzmi przecież majestatycznie.

Najzagorzalsi fani spierają się czy Matrix to twórcza inspiracja czy plagiat.

Ale, ale ja nie do końca o tym chciałam Wam napisać. Z Ojcem moim mamy pewne wspólne doświadczenia czytelnicze. I nie chodzi tu o zwykłe czytanie tych samych książek, ale o coś więcej, coś w rodzaju międzypokoleniowego porozumienia, wspólnych przeżyć, lektur, które dla nas są bardzo ważne, chociaż nie zawsze z tych samych powodów. Takim pozytywnym doświadczeniem jest Friedrich Dürrenmatt i jego dramaty, a zwłaszcza „Fizycy”. Wspólnie wybrzydzaliśmy zaś nad „Alchemikiem” Paolo Coelho. No dobrze, pastwimy się nad nim czasem i dzisiaj.

W tym naszym wspólnym czytaniu istnieje jednak ogromna przepaść. Jednym z ulubionych pisarzy mojego Ojca jest Stanisław Lem. I to ulubionych w starym stylu. Przeczytał chyba wszystkie jego książki, niektóre kilkakrotnie i zna je prawie na pamięć. Wspólne oglądanie jakiegokolwiek filmu sci-fi ma przez to stały schemat. Nieważne czy to klasyk kina, czy nowa ciekawa produkcja, czy oglądamy w kinie, czy w TV przy napisach końcowych pada sakramentalne: „Dobry film, ale Lem już to kiedyś opisał”. Po czym wymieniany jest dokładnie tytuł książki lub opowiadania oraz krótkie uzasadnienie dlaczego pomysł Lema jest lepszy. Bo że jest lepszy nigdy nie podlega dyskusji. Zazdroszczę tego mojemu Ojcu do dzisiaj. Tej pasji, pamięci i umiejętności przypomnienia sobie w każdym momencie, co też ten Lem napisał. 

Incepcja i motyw snów w snach. Dobry film, ale... 

Źródło: pinterest.com

 
Ja, nie to że nie pamiętam, po prostu Lema nie czytałam. Jakieś opowiadanie o pilocie Pirxie w ramach szkolnych lektur. Kiedyś porwałam się na „Dzienniki gwiazdowe”, akurat stały pod ręką na regale, ale porzuciłam je po 100 stronach. Fascynacja mojego Ojca wywindowała moja oczekiwania, długo wydawało mi się, że Lem z jego opowieści jest dużo ciekawszy. Z czasem przyszła jednak wyprowadzka z domu, studia, praca, niezależne życie. Okazji do wspólnego oglądania filmów było zdecydowanie mniej (chociaż uwielbiam dzwonić do Ojca i pytać się czy widział dany film i w odpowiedzi słuchać, w której książce „Lem to już opisał”). Parę lat temu, podczas jednej z wizyt u rodziców, podczytałam parę stron z książki leżącej na stoliku, nie pamiętam tytułu, ale Ijon Tichy rozbawił mnie do łez. Zdałam sobie wtedy sprawę, że potrzebowałam czasu i dystansu, by rozpocząć swoją przygodę z Lemem.

Zatem, Drogie Czytelniczki i Czytelnicy, to jest mój plan na wakacje: Stanisław Lem w przepięknym wydaniu z okładkami projektu Przemka Dębowskiego. Tylko od czego zacząć czytanie? Oczywiście jako wierna czytelniczka bloga Pyzy z uwagą przeczytałam jej poradnik i na jego podstawie mam swój typ. Jestem jednak strasznie ciekawa, co Wy byście mi poradzili.

Fot. własna