Okładkowa podróż # 1

Oceniać czy nie oceniać po okładce? Można dowiedzieć się czegoś o treści patrząc tylko na oprawę książki czy nie można? Lubię ładne wydania. Kolor, typografia, papier nigdy nie decydują ostatecznie o tym czy coś przeczytam, czy nie, jednak wolę trzymać w ręku ładny przedmiot. Zwyczajnie poprawia mi to humor.  Wściekam się okropnie, gdy dobra książka ma złą okładkę i jest po prostu brzydka. Długo byłam przekonana, że zwłaszcza polscy wydawcy idą na łatwiznę i ubierają książki w coś, co schlebia gustom większości zamiast podjąć wyzwanie i stworzyć ładny projekt. W myśl zasady „wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma” postanowiłam sprawdzić czy faktycznie w Polsce jest tak źle, czy może specjalnie nie odbiegamy od reszty świata.  Zapraszam Was na przegląd okładek do nagrodzonej Bookerem powieści Richarda Flanagana „Ścieżki Północy”.

Przy szukaniu okładek do różnych wydań niezwykle pomocny okazał się portal Goodreads. W razie wątpliwości szukałam informacji bezpośrednio na stronie danego wydawnictwa. Większość okładek pochodzi z krajów europejskich, USA i oczywiście Australii. Nie udało mi się znaleźć informacji o wydaniu japońskim. Jeżeli doszperacie się w odmętach internetu kolejnych okładek, koniecznie dajcie znać. 

Czerwona kamelia 

Zdecydowanie dominującym motywem dla „Ścieżek północy” okazał się kwiat, który podczas pierwszego spotkania z głównym bohaterem miała we włosach Amy, żona jego wuja, kobieta, z którą połączy go gorący romans. 

Od lewej: wydanie australijskie (2013), brytyjskie (2014), holenderskie (2014), australijskie (2014) i włoskie (2015).

Tory 

Powieść Richarda Flanagana to także opowieść o losach jeńców wojennych wykorzystywanych przez Japończyków do budowy Kolei Śmierci. Do tego wątku nawiązali wydawcy z Portugalii, Rumunii i Niemiec.

Od lewej: wydanie portugalskie (2015), rumuńskie (2015) i niemieckie (2015).

Kwiat i kolej

Połączenie obu powyższych elementów wydaje się dość nieoczywiste, chociaż z pewnością bardziej oddaje treść powieści, nie wywyższając żadnego z wątków. Na takie rozwiązanie zdecydowano się w USA, Danii i Grecji.

Od lewej: wydanie amerykańskie (2014), duńskie (2015) i greckie (2015).

Kobieta

Postać kobieca na okładce to, zwłaszcza w Polsce, motyw dość często sugerujący literaturę z ważnym wątkiem romantycznym. Okazuje się jednak, że po zdjęcie blondynki z kwiatem we włosach sięgnięto najpierw w Wielkiej Brytanii. Ba! Spójrzcie na wydanie hiszpańskie, gdzie rozszerzenie planu i dodanie postaci mężczyzny jeszcze mocniej sugeruje romans.  

Od lewej: wydanie brytyjskie (2015), polskie (2015) i hiszpańskie (2016).

Przyznaję, że okładka bułgarskiego wydania wprawiła mnie w zakłopotanie. Po krótkiej internetowej wycieczce wydaje mi się jednak, że to nie żart. O tym, że można zrobić to lepiej i bardziej nastrojowo doskonale wiedzą Francuzi.  

Od lewej: wydanie bułgarskie (2016) i francuskie (2016).

Rodzynek

Na koniec okładka czeskiego wydania. Nie nawiązuje do żadnego ze wspomnianych wątków powieściowych, tylko bezpośrednio do tytułu. 

Wydanie czeskie (2015).

Zwróćcie też uwagę na dobór kolorów. Jedynie trzy z okładek nie mają żadnego czerwonego elementu: portugalska, niemiecka i czeska. W wydaniu francuskim, chociaż nie widać tego na pierwszy rzut oka, bo zdjęcie jest w sepii, to szminka jest czerwona. Na pewno.

Na koniec przyznam się Wam szczerze, że nie mam zdecydowanego faworyta. Może z odrobinę większą sympatią patrzę na okładki z Australii. Polskie wydanie wypada całkiem przyzwoicie zwłaszcza w zestawieniu z bułgarską koleżanką. 

A Wam która z okładek podoba się najbardziej?

Zdjęcia pochodzą z portalu goodreads.com, poza okładką do wydania francuskiego zaczerpniętą z  amazon.fr.